Dit logje is voor ‘jou’ omdat je zó met Mara hebt meegeleefd tijdens haar leven, dat je waarschijnlijk ook wilt weten hoe het nou ineens allemaal zo snel heeft kunnen gaan…
Op 15 november jl. bleek Mara voor het eerst in haar leven -zo bleek achteraf toen de dierenarts midden in de nacht was geweest- een zware epileptische aanval te hebben gekregen.
Dat bleek op zich nog niet zo heel verontrustend, al was de schok enorm groot voor ons omdat we zoiets nog nooit hadden meegemaakt en we kenden niet de oorzaak ervan.
Op 31 december, dus 6 weken later, kreeg ze ’s nachts weer zo’n aanval.
We wisten nu wat te doen: ondersteunen, rustig blijven en de vloer dweilen. Ze ging uiteindelijk weer (veel) eten, drinken en slapen. Om half zeven ’s ochtends – ik was bij haar op de bank blijven slapen- kreeg ze weer een aanval.
Op oudejaarsdag dus de dierenarts gebeld. Die vertelde dat ‘cluster-aanvallen’ vrij vaak voorkomen bij epilepsie, maar als er nog een derde overheen kwam zou ze medicijnen krijgen om die aanvallen af te wenden. Het gebeurde gelukkig niet en Mara was weer vrolijk en ‘levendig’ als altijd.
Nu, op 24 januari (ruim ‘drie’ weken later) kreeg ze om 21.00 uur een epileptische aanval. Weer net zo hevig en opnieuw herhaalden wij het ritueel. Ik dweilde de vloer, want ze liet haar plas lopen (ze had een enorme grote blaas blijkbaar) en na wat gedesoriënteerd heen en weer geloop van kamer naar keuken -door ons ondersteund want ze leek wel dronken- ging ze weer enigszins rustig liggen.
Om klokslag 24.00 uur -inmiddels 25 januari- kwam er een nieuwe aanval. Ondanks dat ze net daarvoor met Maarten naar buiten was geweest, plaste ze weer de boel onder. Ze schopte het met haar poten alle kanten op en overal kon ik langs met de dweil. Het huilen stond mij nader dan het lachen, want dat is geen pretje; ik vond het zo verschrikkelijk zielig voor haar! Wat voel je je dan machteloos…
Maarten ging om twee uur naar bed. Ze was weer enigszins rustig en ik bleef op de bank bij haar liggen. Om klokslag 3 uur was het opnieuw raak! Weer heel hevig en ik wist me geen raad! Ik schoof de tafel opzij zodat ze zich niet kon bezeren en weer plaste ze de boel onder. Haar eigen kussen, mijn broek en sokken; alles zat onder. Maarten hoorde boven het gestommel en geschuif en kwam naar beneden rennen. Opnieuw liep ze ‘dronken’ naar de keuken en daar viel ze in de waterbak van de katten, toen in de kattenbak met korrels, daarna in de andere kattenbak… Weer in de opnieuw gevulde waterbak…
Het werd in no-time een gigantische puinhoop. Overal, want ze liep het hele huis door. Ik wist niet meer waar ik moest beginnen met schoonmaken en dweilen… Maarten nam haar mee naar buiten en daar knapte ze weer ietsje op en deed een plas.
Inmiddels kon ik de kamer weer dweilen. Wat was ik blij met de plavuizen!
Omdat het weer beter met haar ging en ze rustig ging slapen besloten we de dierenarts ’s ochtends te bellen om te vragen hoe het nu verder moest. Die medicijnen moesten nu echt worden ingezet! Maarten ging weer naar boven en ik waakte opnieuw bij Mara.
Rond zes uur viel ik eindelijk oververmoeid en huilend in slaap met mijn hand op haar kopje. Ook Mara viel in slaap, zich van de prins geen kwaad… Ik was wel kwaad! Dit soort aanvallen schijnen ze zichzelf helemaal niet bewust te zijn, dus ik kon alleen maar kwaad zijn op deze idiote ziekte en natuurlijk niet op die arme stakker. Gefrustreerd en machteloos moest ik toezien hoe een kortsluiting in haar hersenen haar in de greep kreeg. Mijn lieve, grote, witte schat!
Een half uur later – het was inmiddels half zeven en ik was net een klein beetje ingedommeld- hoorde ik weer diezelfde geluiden. Opnieuw een aanval!
En ook nu weer precies hetzelfde verhaal. Eén grote puinhoop!
Ik wist dat ik dit niet lang meer zou kunnen volhouden, maar verzaakte (ik ben nogal ‘overdreven selfsupporting’ ) Maarten te wekken omdat hij sliep, dus ik stond er nu dan ook alleen voor. Ik raakte ook wel enigszins in paniek want ik moest de verontruste en verbaasde katten zien weg te houden uit de plas die door Mara al lopend over de vloer werd verspreid…. De arme schat zat onder en dan nam ik haar mee naar buiten en gooide een emmer warm water over haar achterkant om haar schoon te krijgen. Daarna droogde ik haar af. Wat moest ik anders?!
Ik meen dat het rond acht uur was toen Maarten naar beneden kwam en ik hem aankondigde nu de dierenarts te gaan bellen. Er moest iets gebeuren; wat dan ook!
Ik vroeg naar de dierenarts die de eerste keer ’s nachts hier was geweest en kreeg hem onmiddellijk aan de lijn. Hij hoorde het aan en gaf mij twee opties: medicijnen inzetten die de epileptische aanvallen zouden onderdrukken of rustig inslapen….
Hij gaf ook aan dat we niet overhaast moesten beslissen en dat de beslissing geheel en al bij ons lag. Een advies kon hij bij dit dilemma niet geven, omdat ‘wij’ ons hierover moesten beraden. Tenslotte kon hij ook niet zeggen of, en hoe en hoelang de medicijnen zouden werken omdat we de oorzaak van de aanvallen niet kenden zonder uitgebreide onderzoeken.
Die onderzoeken wilden we Mara niet meer aandoen, nog los van het feit dat er bij zo’n dier op leeftijd weinig aan te doen zou zijn geweest.
We spraken allebei uit wat we tegelijkertijd beiden vreesden…: inslapen is humaner dan met medicijnen aan de gang gaan na ‘vier’ van die vreselijke aanvallen; ook al zijn die ‘clusters’ bij epileptische aanvallen geen uitzondering en ook al lijdt het dier niet onder de aanvallen zelf. Wat er daarna telkens gebeurde vonden wij ook een vorm van lijden.
Arm lief dier. Altijd zo bijzonder lief geweest en dan haar leven rekken?
Hoe dan ook; ik zag eruit als een soort zombie na deze vreselijke nacht zonder slaap, dus Maarten vond dat ik eerst even een tukje moest doen omdat van helder nadenken geen sprake meer was. Ik was compleet in de war. Chaos in mijn hoofd. Het was inmiddels één uur in de middag.
Hij zou die medicijnen inmiddels wel vast ophalen zodat we -tot we die dag een beslissing zouden nemen- in ieder geval zouden voorkómen dat er nog meer ellende aankwam voor Mara en voor ons. Ik ging op de bank liggen en hoopte even te kunnen slapen. Ik keek naar haar en
precies op dat moment kreeg ze, liggend in haar mand een vijfde aanval.
We keken elkaar alleen aan en vonden het beiden genoeg. En dat was het signaal om te handelen. Niet meer nadenken nu; handelen!
Maarten pakte de telefoon en hoorde letterlijk zichzelf vragen: kunnen we langskomen met Mara voor een laatste prikje…
Ze waren in de kliniek allemaal al op de hoogte gebracht van onze situatie dus ze maakte zonder discussie of vragen een afspraak. Half drie konden we komen.
Ik hielp Mara naast haar mand intussen door haar aanval heen en ze kwam wel weer ‘bij’, maar zat raar op haar kontje. Haar hele mand was nat en het stonk enorm. Dit was geen houding waar ze normaal gesproken met haar hernia in zou gaan zitten. Ze staarde naar het kastje en leek te denken dat daar de keuken was. Ik haalde haar voerbak en een bak met water en ze dronk wat. Ook at ze iets, maar niet veel. Dat was ook een teken aan de wand. En voor ons het signaal dat we de enige juiste, maar ook (voor ons!) meest pijnlijke beslissing hadden genomen!
Ik was in een roes; over-vermoeid na een nacht zonder slaap, van de stress en ik leed aan totale leegheid. Ik zag de klok vooruit kruipen en ben bij haar op de grond gaan zitten voor de allerlaatste knuffels.
Zo plotseling maar toch zo vanzelfsprekend. Die nacht was haar einde bepaald. Ineens was de koek op…
Vroeger dan gepland lijnden we haar aan. Haar grootste vriendje Roxy lag in het rieten stoeltje. Nog enigszins gedesoriënteerd ‘rook’ ze haar kattenvriendje. Ze gaf hem een enorme lik over z’n kopje… Een afscheid?!
We lieten haar nog even buiten lopen op het grasveld voor de deur. Ze liep rondjes, de straat op, wist blijkbaar niet meer waar ze was. We stopten nog even bij het bosje, maar ook dat herkende ze niet meer.
In de auto deed ze iets wat ze nooit gedaan had. Huilen…! Als een wolf zo donker. Heel hard huilen…!
Mijn hart brak! Waarom huilt ze nu???? Wéét ze….?
Achteraf bleek, alles reconstruerend, dat ze door die laatste aanval zo goed als zeker blind was geworden. Er was iets fataals gaande in haar koppie! Hadden wij anders kunnen handelen? Dit was de enige juiste beslissing!
Bij de dierenarts was ze rustig. Ze kreeg een prikje om te slapen. Zittend bij haar op de grond hebben we haar in slaap gekust en geaaid. Mooi om haar zo rustig te zien liggen na deze ‘wilde’ nacht en middag. Maar wat doet dat pijn!
Daarna is zij pijnloos ingeslapen…
Mara mag nu welverdiend rusten!
Dit is de foto van Mara’s grafje.
We zijn Ben heel dankbaar dat hij de gelegenheid heeft geboden een mooie plek te krijgen op zijn land waar zij graag en vaak was en wij nog steeds vaak komen!
Yinta-blog 
[…] voor degenen die Mara intens hebben gevolgd heb ik in DIT ANDERE LOGJE beschreven hoe het allemaal zo snel heeft kunnen gaan en wat er aan deze moeilijke gang […]
Ik ben een héle poos niet langsgeweest en zag de foto’s en het log van het nieuwe hondje. Eerst dacht ik nog “Tjee, nog een hond erbij, dat wordt nu wel erg druk daar!”. Daarna dacht ik:”D’r zal toch niks mis zijn met Mara?”
Met een brok in m’n keel heb ik het verhaal over Mara gelezen. Ik weet hoeveel pijn het doet als je zo’n beslissing moet nemen. Wij hebben onlangs zeer kort na elkaar onze twee oudste poezen door plotselinge fatale ziektes verloren. Je weet dan dat je de juiste beslissing neemt als je kiest voor het laaste prikje, maar verstand en gevoel liggen zover uit elkaar en het doet zo’n vreselijke pijn.
Mara zal nooit vervangen kunnen worden door een andere hond maar ik hoop dat jullie van de pup net zoveel plezier mogen hebben als dat jullie van Mara hebben gehad. Wij denken er nu ook weer over om voor Mirre een nieuw vriendinnetje te gaan zoeken. Het zal leuk zijn, een nieuwe kattekid erbij.
Lieve Irma en Maarten,
dit is altijd moeilijk om te lezen.
Ik weet als geen ander hoe het voelt.
In 3 maanden tijd verloren we 2 honden.
MacBennie was 12 jaar. Gypsie slechts 8 maanden.
Sinds begin febr. hebben we Blessing in ons leven.
Hij heeft me ontzettend veel vreugde en liefde gebracht de afgelopen tijd. Ik wilde je vragen of ik je Yinta log mag linken op Blessing zijn weblog.
Op zijn weblog vind je nog fotos etc. terug van Gypsie en Macbennie.
Ik zal ook link van mijn gewone weblog hierlaten.
http://fijndatjehierwiltzijn.web-log.nl/
Nog een fijne dag, liefs Ria
😛
Heb het weer even na zitten lezen van Mara, en kan het weer niet drooghouden, stom he?
De enige juist beslissing. Wat zonde dat het zo moet lopen soms. Het is al even terug maar Maatje en ik wensen je nog altijd veel sterkte toe want ze zal nog wel niet uit je hart verdwenen zijn voorlopig. Hou de gedachten aan haar maar goed bij jullie dan blijft ze in de buurt. Ze heeft jullie tenslotte (onbewust?) ook een hoop mogen leren.
Veel liefs, Xandor en Maatje
jeetje, kom ik ff langssurfen en lees ik dat Mara is overleden. Ik vind het heel erg en leef enorm met jullie mee. Het was mijns inziens ook wel de juiste beslissing. En dat verlengstukje kijkt heus nog wel met je mee hoor….
@Rene, dat is sneu als ze dat zo jong al hebben. Wel goed dat de medicijnen hebben geholpen.
Op de een of andere manier weifelden onze dierenartsen om haar die medicijnen te geven… Het zou nadelige gevolgen voor dit ‘oude dametje’ hebben zo had ik begrepen, en wat erger was: de oorzaak was ons niet bekend. Waarschijnlijk een hersentumor of hersenvliesontsteking. Om daarachter te komen moest er een hersenscan gemaakt worden (600 euro!), en los van de hele hoge kosten zeiden ze dat we er weinig mee op zouden schieten omdat er toch niet veel aan te doen zou zijn bij dit diertje.
En ja, ik heb prachtige herinneringen in overvloed. Maar het blijft pijn doen idd. Te weten dat ik haar niet meer zal terugzien, kan knuffelen en naar haar prachtige koppie kan kijken behalve op foto’s. Er is een ‘verlengstukje’ van mij verdwenen…
Je hebt het allemaal heel boeiend op een rij verteld.
Gelukkig zijn er vast goede herinneringen in overvloed.
Wij hebben twee twee honden al laten inslapen, de eerste werd 13 , de tweede 11.
De eerste had op zijn 7de epiliptische aanvallen, en de rest van zijn leven niet meer, dankzij medicijnen.
Ze gaan helaas niet vanzelf, en pijn doet het altijd, ook al is de koek op.
Met dikke tranen zit ik achter de pc. Het is alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen!!! Bij ons ging het precies hetzelfde en ook onze Bayla zag bijna niets meer de laatste dag. Maar toch…ik reed de auto…Bayla zat achterin. Als Dennis (mijn man) op de rotonde had gezegt dat ik om had moeten draaien had ik het gedaan. Ik wilde haar niet kwijt na 11 jaar!! Maar ze moest en ze heeft nu haar rust. Net als jullie Mara. Ik mis haar nog iedere dag (ze is 16 jan ingeslapen) en droom veel over haar. Maar er is ook een zekere rust voor in de plaats gekomen. Ik heb haar niet langer laten lijden. Onze Bayla ging net als Mara heel vredig en rustig haar aller laatste slaap in. Maar god wat mis ik haar zachte oren en haar lieve koppie.
Nogmaals heel veel sterkte. Ik weet maar al te goed hoe veel verdriet het doet!
Inge
Jeetje wat erg dat jullie hara op zon manier hebben moeten verliezen
ik heb nu een brok in me keel weet niet goed wat te schrijven
Ik hooop dat jullie rustig jullie verdriet kunne verwerken
ik wens jullie heel veel sterkte
Ik zit hier te janken en zie amper wat ik type.
Wat is dit zwaar geweest en wat zullen jullie je machteloos hebben gevoeld. De liefde voor Mara straalt uit je woorden, ze had het niet beter kunnen treffen als bij jullie. Jullie hebben de goede beslissing genomen, en haar een lijdensweg bespaard.
Heel veel sterkte!
Lieve groetjes Sjoukje
Heel veel sterkte lieverds.
Ik ‘zag’ het allemaal zo voor me, en ik vind dat jullie het enige juiste hebben gedaan voor haar.
Zij heeft geluk gehad dat ze 11 jaar geleden bij jullie mocht komen wonen. Ze heeft een leven vol liefde van jullie gekregen. Al is ze fysiek niet meer aanwezig, de plek in jullie hart zal zij altijd houden.
😦 wat ontroerend geschreven Irma, Mara heeft alle tranen méér dan verdiend….
heel veel liefs
irma
Meid, meid – wat een emotioneel verhaal. Ik had gisteren al geprobeerd te kijken, maar toen deed je link het nog niet.
Onvoorstelbaar hoe een leven zomaar afgelopen kan zijn he.
Wat een ontzettende laatste nacht heb je met haar beleefd zeg. Juist die nacht, de oververmoeidheid en de chaos die steeds ontstond als ze weer een aanval kreeg, hebben er toe bijgedragen dat het een zowel geestelijke als lichamelijke uitputtingsslag is geweest.
Ik kan me enigszins voorstellen hoe het geweest moet zijn met alle katten die er ook nog rondliepen en wellicht nieuwsgierig in de weg liepen.
Voor Mara is het denk ik anders geweest. Jij Was Constant Bij Haar. Je zegt dat ze zich niets herinnert van de epileptische aanvallen, het enige dat zij dus zag was dat jij steeds gezellig bij haar was. Ze hoefde maar wakker te worden en: heej, gezellig – daar heb je Irma!! Het moet goed geweest zijn voor haar te weten dat je zo dichtbij was. Ondanks dat ze zich de aanvallen niet herinnerde, zal ze zich wel vreemd – onzeker of katterig hebben gevoeld denk ik. En dan ben jij zo veilig in de buurt. Mooier kan toch niet!!
Ik denk dat je een medaille verdient voor het feit dat je altijd álles over hebt voor je beestjes. Nachtenlang met de kittens in de weer geweest en de laatste tijd ook een paar keer met Mara.
Kijk naar jezelf zoals wij loggers je zien, een prachtige vrouw die waanzinnig veel van haar beestjes houdt en op dit moment bol staat van verdriet. Huilen en slapen, slapen en huilen. Dat is wat je volgens mij heel veel moet doen de komende dagen en hopelijk hebt gedaan de afgelopen dagen.
De manier waarop jij gelijk alles kunt verwoorden is heel knap en ook een stukje verwerking denk ik.
De leegte die Mara achterlaat kun je niet “opvullen” dat blijft toch leeg. Maar ik vermoed zomaar dat de poezels er alles aan zullen doen om je door deze moeilijke dagen heen te helpen. Met veel knuffels, liefde en boevenstreken.
Heel veel sterkte en kracht wens ik jullie toe.
Veel liefs, Marleen xxx
Pfffff….wat een verhaal zeg, ik lees dit met tranen in mijn ogen!
Wat lief dat jullie het belang van Mara voorop hebben gesteld, en haar rustig hebben laten inslapen!
Dat heeft ze ook verdiend, hoe moeilijk die beslissing ook geweest zal zijn.
En Mara heeft het vast aangevoeld, en afscheid genomen van haar maatje roxy!
Wat zal het ontzettend stil zijn zonder haar!
Heel veel sterkte toegewenst,
liefs
Maggie
A loved one is not gone
until they are forgotten!
And to live in the hearts
of those left behind is
to live forever!
Wat vreselijk moedig en flink. Mara was een kanjer dat kan je uit het hele verhaal merken. Ze heeft haar vriendje dag gezegd, ondanks dat ze waarschijnlijk toen al niet veel meer zag zoals je zelf al zegt. Wat moet ze zich raar gevoeld hebben, ze voelen meer dan wij denken/weten. Ze had er zelf vrede mee, doordat ze rustig was bij de DA. Ze was op dat blijkt uit alles. Wat geweldig is het om zo’n maatje te mogen hebben gehad. Een hond die je ze begreep en zo met je meeleefde in alle opzichten. Jullie hebben er goed aangedaan, maar dat verzacht de pijn niet.
Irma en Maarten heel veel sterkte de komende tijd.
xxx Alette
Irma en Maarten.
Wat doet dit pijn! Gelukkig dat jullie zulke fijne jaren met haar beleeft hebben.
Ik weet even geen woorden meer…..
Veel sterkte en liefs Conny.
Irma Maarten heel veel sterkte de komende tijd.Ik denk aan jullie en leef mee.Iedereen die wel eens zijn beste maatje heeft verloren weet wat jullie nu voelen en dat gun je echt helemaal niemand.
Naast het inmense verdriet denk ik dat julliezullen beseffen welk een voorrecht dat je hebt genoten om zo intens van een Mara te mogen houden en Mara van jullie!
Ik zou willen dat ik jullie kon troosten maar helaas hier zijn woorden niet toereikend.
Misschien dat jullie poezenkinderen jullie kunnen troosten.
heel veel sterkte en liefs van sary
Precies zoals je me net vertelde aan de telefoon.
Arme lieve Mara, Rust zacht.
Maarten en Irma,
Hou je taai!